Panaginip

Anong oras na kaya…? titingin sa orasan. 6:00 pm pa lang?!?! may tatlumpung minuto pa bago umalis ng office. Sa totoo lang dapat 5:30 pa lang pwede na ako umuwi, kaya lang hinihintay pa kita eh at nagbabakasakali na magkasabay tayo umuwi. Sisilip sa may gilid ng cube ko para mabantayan kung lalabas ka na ng pintuan. Tapos, ako naman magmamadaling mag shut down ng PC para mahabol ka at magkunwari na nagkasabay lang tayo. Medyo hinihingal pa ko pagnahabol na kita pero pinipigilan ko lang upang di momahalata. Pagkakita mo palang sa kin nun, sasalubungin mo na ako ng matamis mong ngiti na nagpapakutitap sa mga bituing di ko na makita sa kapal ng usok sa siyudad. Sabay sasabihin syo na “hello… pauwi ka na…? sabay na tayo!” syempre, ikaw naman eh masayang magsasabi na “sige tara” . Tapos pagsinuwerte pa ako magyayaya ka muna pumunta ng starbucks upang lasapin ang paborito mong mochafrappe. Pagkatapos mo maubos ang frappe magyayaya ka na umuwi. Sasabayan na kita at ihahatid sa inyo, pero on the way papunta sa inyo makikita mo ang jollibee sa may tapat ng 7-11 sa G. Tuazon at maamo mong sasabihin sakin na bababa ka muna para kumain sa jollibee sabay tanong skin ng “gusto mo sumama…?”. Ngingiti lang ako at sasabihin “oo naman…nagugutom na nga rin ako eh” (pero sa totoo lang kakameryenda ko lang knina sa office).
Una akong bababa ng FX. (FX na di ko na napansing bulok na pala at medyo nangangamoy na sa loob) . Pano ba naman, syo ako nakatingin sa buong byahe natin at ang naaamoy ko ay ang halimuyak ng pabango mong pati sa damit ko ay kumakapit. Sa pagtawid natin, syempre sa may “danger side” ako at magpapaalala pa syo na may lubak na may tubig sa gitna ng kalye. Pagpasok ng Jollibee o-order nako ng paborito nating spaghetti at ice cream sundae at dapat syempre upgraded to dalandan juice. Mag-uumpisa ka na nun magkwento ng kung anu-ano. Meron nang tungkol sa family mo, sa mga kaibigan mo at mga nakakatawang nangyari syo nung elementarya at high skul ka pa. At di mawawala syempre ang kwento mo sa lovelyf mo, iyong tungkol sa nag-iisang lalaki na minahal mo ng buong puso ngunit sinaktan ka. Na kung nandito lang yun ngayon sa harap mo ay ipapamukha ko sa kanya kung gaano kalaki ang pagkakamaling ginawa niya sa pag iwan sa iyo.
Nakatitig ka sa akin habang nagkukuwento ka. Noong una naiilang ako pero ganun ka talaga yata kung makipag usap kaya nasanay na rin ako. Tinititigan din kita habang nagsasalita ka pinagmamasdang mabuti ang korte ng iyong mukha. Ang iyong mga mata at ang iyong pisngi’t labi ay bugbog sa mga titig kong tila wala nang bukas. Kunot noo akong sumasang-ayon sa mga sinasabi mo, na sa totoo lang eh wala na akong maintindihan dahil abala ako sa pagpapantasya na mahal mo rin ako. Nananaginip ako ng gising at hinihiling na sa mga sandaling iyon sana tumigil muna ang oras upang di na magwakas ang napakagandang panagininp na dinadalangin ko araw-araw. Maya maya wawakasan mo ang panaginip ko at sasabihing umuwi na tayo at lumalalim na ang gabi. Bakas sa mukha ko ang kalungkutan at inis na kung kelan ko ayaw matapos agad ang oras ay doon naman ito nagmamadali. Pero wala akong magawa dahil di mo namn alam ang nararamdaman ko at marahil di mo rin ako mahal.
Ihahatid na kita sa inyo, hihintayin mo akong makasakay bago ka pumasok sa bahay. Sabay sermon pa nang “tumabi ka nga at baka masagasaan ka dyan”… kakaibang tuwa naman ang naramdaman ko dahil sa pag-aalala sa mga salitang binitiwan mo. Lumalakas ang tibok ng aking puso at di ko na namalayang dalawang jeepney na pala ang nakaalpas. Pero kailangan ng tapusin ang gabing ito kaya nagpaalam nako syo at pinara ang paparating na jeep. Tapos pati ang utak ko habang nakasakay sa jeep ikaw parin ang laman, iniisip kung pano kaya kung magtapat ako sayo? Ano kaya isasagot mo? Sambitin mo kaya ang mga salitang gusto kong marinig? Ewan ko, bahala na ang bukas.
Malamang bukas ganito ulit ang gagawin ko, sana lang swertehin ulit ako, para kahit na sa isang saglit lang maranasan ko ang isang magandang panginip sa aking masalimuot na buhay.